Οι άρρωστες μέρες ενός ψυχιάτρου διασταυρώνονται με τις παυσίλυπες λέξεις ενός συγγραφέα; Υπάρχει χώρος ανάμεσα στη ροϊδική ειρωνεία και στην παπαδιαμαντική πίστη;

Ο Μισέλ Φάις, στη γραμμή της αυτοβιογραφίας ενός άλλου - ξεφυλλίζει τις ταραγμένες μέρες και σελίδες του Γεωργίου Μ. Βιζυηνού (1849-1896). Τρεις φωνές κουρδίζονται σ\' αυτό το παραβατικό μυθιστόρημα: κορφολόγημα από το γλωσσάρι του πεζογράφου και ποιητή από την Ανατολική Θράκη, αποσπάσματα από ένα ψυχιατρικό αρχείο (Φρενοκομείον Ζωρζή και Ταρσής Δρομοκαΐτου) καθώς και μια δέσμη 34 περιπαθών αναπάντητων επιστολών.

Ένα μυθιστόρημα που, ενώ γράφεται, ταυτόχρονα ονειρεύεται πώς γράφεται ένα μυθιστόρημα· ένα μυθιστόρημα που την ίδια στιγμή λογοδοτεί στο επιστολικό δοκίμιο, την αντι-βιογραφία και τη θρυμματισμένη πρόζα, πάνω απ\' όλα όμως καταλαμβάνεται από τον πυρετό της απονενοημένης, της μειονοτικής γραφής του κλονισμένου τουρκομερίτη.